Θα ξυπνήσω το πρωί για σένα

Σε λίγο κρύβεται η νύχτα η σκοτεινή αγαπημένη

και η ασημιά κι εφήμερη φεγγαρογραμμή

μία λαχτάρα μου κρυφή στη σκέψη παραμένει

αν θα σε δω, αν θα ΄σαι εσύ και τούτο το πρωί.

Το κορμί μου κατάστρωμα στου λιμανιού την ώρα

λογάται αν μέσα στα μάτια σου θα βρίσκομαι εγώ

ο ύπνος μου με όνειρα με φοβερίζει τώρα

κι αναρωτιέμαι αγάπη μου αν θα σε ξαναδώ.

Ηλιοφόρες φωτολαμπές αγγίζουν την καρδιά μου

και με χαρούμενες φωνές ξυπνάνε τα παιδιά,

θα σ΄έχω άραγε σήμερα ξανά στην αγκαλιά μου

ή θα σε χάσω αναίτια σε άγνωστη ξενιτιά;

Με το κεφάλι αναγερτό αρχίζω να σε γυρεύω,

ρωτάω τ΄αστέρια και μου λεν πως πάντα είσαι εδώ

τα ρόδα εξυπνήσανε μ΄αγάπη τα μαζεύω

κι αυτά μου λεν πως κάθε πρωί για σένα θα ξυπνώ.

Για σένα ξυπνώ κάθε πρωί αστέρι της ζωής μου

κι ανανεώνω τη σκέψη μου για το άλλο το πρωί,

που μ΄αγωνία θα σε καλώ με τη βραχνή φωνή μου,

μέχρι ν΄ακούσω τη γνώριμη ξεχωριστή φωνή.

Βασίλης Ανδρονίδης

η αγράμπελη κοκκίνισε

Μες στου φθινόπωρου την ήρεμη νοσταλγία
μάγισσα η αγράμπελη στον τοίχο μας σκαρφαλώνει,
με δύναμη που της δώρισε κάποια κρυφή αγία,
και παρόλο το κρυόβροχο, όλο και μεγαλώνει.

Ο τοίχος μας φθινοπωρινός μαζί της όλο μαλώνει,
γιατί ζωϋφια ακάλεστα τα φύλλα της κάναν σπίτι,
και ο κορμός της στη γλάστρα μας συνέχεια μεγαλώνει,
και στέλνει φιλιά σ΄ αυγερινό φιλιά σ΄ αποσπερίτη.

Κι ένα πρωινό με φιλόβροχο με παγωνιάς σταγόνες
άξαφνα η αγράμπελη κόκκινο πήρε χρώμα
δανείστηκαν το κατακόκκινο ρούχο κι οι ανεμώνες
και θάψανε τη λύπη τους βαθιά μέσα στο χώμα.

Κάμπιες ισορροπούσανε στα φύλλα που κρεμόταν
με δύναμη κι υπομονή κρατιόταν απ΄τα χέρια
ώσπου ερχόταν η νυχτιά και το άλικο χανόταν
καθώς λαμπίδες πέταγαν κι άναβαν αγιοκέρια.

Βασίλης Ανδρονίδης

Το καστρο της καρδιάς

 Μακάρι οι ρούγες να μυρίζουν ανθόκλαρα με γιασεμιά,  να μοσχοβολάει το σταρένιο ψωμί σε κάθε σπίτι, οι αυλές να λάμπουν από πάστρα και κατάλευκο ασβέστη και οι βαμμένες γλάστρες σε χρώματα του γαλάζιου και του κόκκινου να συμπαραστέκονται στην αισθητική της χρυσοχέρας νοικοκυράς.

Κι ας βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά το κάστρο, η καρδιά ας παραμερίζει τα δαφνόφυλλα, που ξεφυτρώνουν από αναπάντεχες ρίζες.

Κι αυτό το κάστρο γιατί να υπάρχει; ίσως γιατί μετά από τα χαλάσματα

βρίσκεται γκρεμός και εκτός από ακρολίθαρα μπορεί να πέσουν στον γκρεμό  αδιάφοροι

και αμέριμνοι διαβάτες, που πηγαίνουν να διαβάσουν εκεί κάποια παλιά ιστορία.

Κάπου δίπλα υπάρχουν και νερά, που ξεπηδάνε, μονότονα και ξαφνικά ακούγεται χαλικισμός,

σαν να θέλουν αυτά τα νερά από το πουθενά να γκρεμίσουν ό,τι χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα από σκλάβους. 

Αρχίζεις κάποιες φορές να συλλογάσαι την αποσύνθεση αυτού του κάστρου και τελειώνοντας την περιπλάνησή σου το βλέπεις μ΄αγκάθια στεφανωμένο και με μικρές νεφέλες καταστροφής.

Ο ποιητής δεν έχει κανένα έργο, που να θέλει να το φτιάξει, δεν γνωρίζει έβδομη μέρα, να ξεκουραστεί, κανένα κάστρο δεν μπορεί να φτιάξει με τα χέρια του, κανένα έργο του δεν είναι αυτό, που θα ήθελε να φτιάξει.  Κανένα έργο χειρών και ψυχής ανθρώπου δεν μπορεί να προσεγγίσει άνθρωπο, γιατί η ομορφιά όπως και ο έρωτας είναι ατομικό κοίταγμα, μοναδικό, αυτόφωτο,  δεν είναι φορεσιά να την φορέσεις, είναι σαν το κάστρο, που οι σκλάβοι δεν γνωρίζουν από πριν το σχέδιο του και το βλέπουν μόλις βάλουν και την τελευταία του πέτρα....

Βασίλης Ανδρονίδης 

ραγισμένη καρδιά

Μου είπες σε συμφορές αβάσταχτες ολημερίς ζυγώνω,

γίνε εσύ κουράγιο μου και πες μου πως είσαι εδώ,

ένα σταυρό ασήκωτο στους ώμους μου σηκώνω

και δεν βρίσκω χρόνο αγάπη μου να πω το σ΄αγαπώ.

Στην ανηφόρα, που τραβώ έλα κοντά μου τώρα,

τη ραγισμένη μου καρδιά, να δεις πόσο πονά,

στην αγκαλιά σου έρχομαι , ευλογημένη η ώρα

και τότε κάθε καρφί του Γολγοθά με οίκτο με κοιτά.

Ραγίζει κάθε στιγμή αγάπη η καρδιά μου

και η μόνη μου παρηγοριά, που με βοηθά να ζω,

είναι όταν ευλαβικά γέρνεις στην αγκαλιά μου

και όταν αφήνω το σταυρό και σε γλυκοφιλώ.

Η θύμησή σου πρόναος και άσπρο αγιοκέρι,

γεμίζει την καρδούλα μου με βάλσαμο καρδιάς,

με ύμνους ,λιβάνι εκκλησιάς, με γέννησης αστέρι

και θάβω τα κομμάτια μου σε λάκκο λησμονιάς.

Μόνο εσύ αγάπη μου μπορείς, να με γιατρέψεις

και τα κομμάτια της καρδιάς, που με πονούν πολύ,

με την γλυκιά σου την πνοή έλα να τα μαζέψεις,

να θυμηθούν πως κάποτε ποθούσαν τη ζωή.

Και σαν ακούσω την απαλή γλυκόλαλη φωνή σου,

κάθε πληγή, που με πονά θα κλείσει στη στιγμή

κι όταν θα ΄ρθεις στο πλάι μου και θα σου πω κοιμήσου

το στήθος μου, που λάτρεψες θα σου ζητάει φιλί.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης

κράτησα στα χέρια μου την ανάσα σου

Στις άκομψες ώρες μου ζητώ τη συντροφιά σου
αυτές, που μια ζωή στα χέρια μου κρατώ,
μα όταν μου μίλησες με τα χείλη τ΄ακριβά σου
τα χέρια μου σχημάτισαν καρδιά του σ΄αγαπώ.

Αυτή η ανάσα, που κρατώ τώρα στα δυο μου χέρια
είναι της χαμένης νιότης μου αστέρια λαμπερά,
είναι της άνοιξης βλαστοί αγάπης περιστέρια,
που με φιλιά κι αναπνοές χτίσανε μια φωλιά.

Ποτέ ανάσα δεν βάλθηκε να χτίσει κάποιο κάστρο,
σε δύο χέρια, που ικέτευαν αγάπης μια πνοή,
μα κάποιο της μοίρας απόμακρο και της αγάπης άστρο,
βάλθηκε στα χέρια μου να ζήσει με σιωπή.

Κι έγιναν τα χέρια μου ευχή και λυτρωμού ένα χάδι,
γιατί αξιώθηκαν να δεχτούν αγάπη αληθινή,
που έγινε χρυσοκέντητο βυζαντινό σημάδι
και στόλισε τα δάχτυλα μ΄ελπίδα παντοτινή.

Αυτή η ανάσα μ΄αγκάλιασε, μ΄αυτή θα αγναντεύω
τη μοίρα, που θυμήθηκε πως ζω κάπου εδώ,
θα ΄ναι του ουρανού ένα μήνυμα όταν θα σε γυρεύω,
που θα μου δείχνει σε ποια ξαστεριά θα ψάξω να σε βρω.

Βασίλης Ανδρονίδης

μέλος της F.P.F.

ξαφνική συνάντηση

Διάλεξα ένα κροκάτο πρωινό μόνος να περπατήσω

και κάποια βήματα άθελα με πήγαν σε στροφή

ήταν μοιραίο αγάπη μου εκεί, να συναντήσω

την όμορφη σου ανθόπλαστη και τρυφερή μορφή.

Ξαφνικά ένας αγέρας έρωτα επάνω μου είχε φυσήσει,

το φως του ήλιου βοήθησε τα μάτια σου, να δω ,

αυτά που μ΄έκαναν τον έρωτα μέσα μου ,να ξυπνήσει

 σε δύο λόγια ν΄αρκεστώ <<ψυχή μου  σ΄αγαπώ!>>.

Τα μάτια μου μετέωρα στην ξαφνική ματιά σου

και τα κορμιά μας ολόισια βαδίζαν αντικριστά,

με μια αρμονία μαγική ο χτύπος της καρδιάς σου,

συνταίριαζε με τα θέλω μου έτσι στα ξαφνικά.

Τ΄αστέρια τα ύστερα μας κοίταζαν και ταπεινά μεριάζαν,

καθώς τα χέρια σου έπιανα ,που πόθαγαν αγκαλιά

και τα πουλιά ανήσυχα στο πλάι μας τρομάζαν

καθώς ακούγαν το σκίρτημα, που ΄βγαζε η καρδιά.

Ξαφνικά ήρθες αγάπη μου, ήτανε η στιγμή μας

και προσπαθώ με της καρδιάς τη μαγική ορμή,

να στείλω παντού ένα μήνυμα, που φώλιασε στο κορμί μας

πως η ζωή μας ξανάρχισε πάλι απ΄την αρχή.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης

μέλος της F.P.F.

η αγάπη σου

Η αγάπη σου στον έρωτα που πάει να βασιλέψει

το σώμα να κουρσέψει να ξενυχτήσει εδώ

και σαν το τριαντάφυλλο που μύριους μόσχους κάνει

στα στήθια σου θα υφάνει τραγούδι ερωτικό.

Γίνε ανάσα ερωτική ξεδιάντροπα κουνήσου

και με τη γύμνια ντύσου πορεία νυχτερινή

και αν στο διάβα σου χαθείς μη κλάψεις πια για μένα

από τα περασμένα τα χάδια θα σωθείς.

Να το κορμί μου ολόγιομο και μύρο η αγκαλιά σου

στα πλάτη τα δικά σου βάλε με οδηγό,

να γίνω καραβοκύρης σου με ρότα το κορμί σου

μαϊστρος η πνοή σου και μπάτης θα είμαι μαι εγώ.

Και η αλήθεια ολόγυμνη θα βρίσκεται κοντά μας

μ΄αγκάλη ο έρωτάς μας θα παραστέκει εδώ.

Μείνε κι ας είναι όνειρο του έρωτα η στράτα

σαν νυχτωθείς περπάτα θα σ΄οδηγώ εγώ

γίνε αστέρι λαμπερό και ίσως και σαν τον ήλιο

στου έρωτα τα βασίλειο αρχόντισσα είσαι συ.

Μοσχοβολά το σ΄αγαπώ και μ΄αγκαλιάζει τώρα

ευλογημένη η ώρα και σάτυρος είμαι εγώ,

είμαι εδώ με του Διόνυσου κρασί που σε μεθάει

τα στήθη σου ζητάει τα ξέπλεκα μαλλιά,

γράψε και κέντα στο κορμί του έρωτα ελπίδα

εγώ έχω για πατρίδα λαγόνια και λαιμό.

Στη θάλασσα την πανέτοιμη που να μας πνίξει θέλει

με του έρωτα τα βέλη έτοιμος να ριχτώ

κι αν η αγάπη σου δεν ΄ρθει δίπλα μου να με πιάσει

στης άβυσσου τα δάση άσε με να πνιγώ.

Ιέρεια πανέμορφη χτύπος τα κρίνα σου χέρια

λευκά σαν περιστέρια τα δάχτυλα τα λεπτά!

έλα! με γύμνια στόλισε το κατάλευκο κορμί σου

κύμα η δύναμή σου τα χάδια αποζητά.

Και σ΄αγαπώ! και σ΄αγαπώ! στου κρεβατιού την κόχη

της άρνησης το όχι μακριά μας θα χαθεί

σαν ευλογία θεϊκή επάνω μας θα κουρνιάσει

σεμνά θα αγκαλιάσει το θείο σου κορμί.

Όλα μαζί σου ιερά και το φιλί σου ακόμα

ρόδο, γλυκό το στόμα, που λέει σ΄αγαπώ,

έλα! να γίνουμε ένα στου χρόνου το κατώφλι

όλης της γης το τσόφλι που μέσα του έχει ζωή.

Μη φοβηθείς του άπειρου το αδειανό κελάρι

κρασί θάναι η χάρη που θα στολίζει εμάς,

θα σκύψω να αφουγκραστώ το αθώο σ΄αγαπώ σου

του κόρφου το μαστό σου με χείλη θα φιλώ

Μακριά μας όλα μισερά εφήμερα γυρίζουν

και δεν αναγνωρίζουν κανέναν Θεό κοντά

μίλα με την αγνότητα και των χειλιών το τάσι

φτιάξε με εικονοστάσι για άθεους ένα Θεό.

Κι ύστερα άφησε ελεύθερο και την ψυχή και σώμα

στης σάρκας το θείο χώμα έρωτα λατρευτό,

με της αγάπης τη σπορά και τα μαλλιά ριγμένα

αφήσου αγάπη μου σε μένα τον έρωτα να γευτώ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μαρτιού ώρα γεννήθηκες μια περασμένη μέρα

το πρώτο σου κλάμα έμοιαζε τραγούδι παιδικό

περήφανη σε κοίταζε στα μάτια σου η μητέρα

με δάκρυ χαράς καθαρότατο ζαφείρι αληθινό.

Ως και οι ταξιδευτές της άνοιξης τα μαύρα χελιδόνια

αλλάξανε φορέματα και ντύθηκαν στα λευκά,

με γλυκοκελαϊδίσματα πατώντας σ΄ακροκλώνια

σου λένε  πετώντας χαρούμενα κι αυτά χρόνια πολλά.

Οι κήποι όλοι φορέσανε της άνοιξης σαλβάρι,

μικρά αγριολούλουδα με μίσχους ευωδιαστούς

σχημάτισαν με χρώματά και με περίσσια χάρη

ευχές μ΄αδέξιες πινελιές σε κάμπους και αγρούς.

Ακόμα και τ΄άσπρα σύγνεφα οι άτακτοι διαβάτες,

σταμάτησαν τον άστατο και άκομψο χορό,

με τη λευκή τους ομορφιά του θόλου επιστάτες

γράψαν για σένανε ευχές ψηλά στον ουρανό.

Μέρα χαράς ας μείνει αυτή,  ευλογημένη η ώρα,

που όλα και όλοι σου εύχονται τα χρόνια τους πολλά,

όλες οι θλίψεις να γίνουνε περαστική μια μπόρα

και όλες οι λύπες οι πικρές μια μητρική αγκαλιά.

Βασίλης Ανδρονίδης

Επιτάφιος ο θρήνος μιας μάνας

Έφυγες γιε μου σε πόλεμο σε μυστική μιαν ώρα

και πήγες ταξίδι μακρινό με δίχως γυρισμό,

ατέλειωτη είναι σπλάχνο μου η ερημιά μου τώρα

και ψάχνω σε κάθε δωμάτιο μάταια να σε δω.

Το σπίτι μας έμεινε κλειστό κι έτσι πάντα θα μένει

και κάθε διαβάτης θα το κοιτά με δάκρυα στη ματιά

ως και σ΄αυτή τη στέγη μας στα πένθιμα ντυμένη,

το κάθε πουλί περαστικό δεν θα κουρνιάζει πια.

Μοσχοβολάει πασχαλιές το σπίτι μας καλέ μου

σαν Άγιος Επιτάφιος, Μεγάλης Παρασκευής,

όπου κι αν είσαι εκεί ψηλά έλα και ζήτησέ μου

ν΄ακούσω όλα τα όνειρα, που δεν πρόλαβες να μου πεις.

Όμως αγόρι μου γλυκό στα άχαρα βραδινά μου

έλα και μπες στο σπίτι μας λίγο να κοιμηθείς

μακάρι να στερέψουνε τα δάκρυα στη ματιά μου

μη και τα δεις στα μάτια μου κι άδικα πληγωθείς.

Είσαι ο δικός μου ήρωας ,του δρόμου μου διαβάτης,

που στέκεται σιωπηλός και βλέπει κατά δω,

ο ίσκιος σου παλικάρι μου στις νύχτες μου προστάτης,

να με φωνάξει με τ΄όνομα, να έβγω να σε δω.

Κι αν ξέχασες αγόρι μου να πεις το όνομά μου

γιατί σου το εστέρησε του Άδη το νερό,

πες μου το λιανοτράγουδο που έλεγες κοντά μου

θα καταλάβω πως είσαι εσύ και θάρθω να σε βρω.

Πιες απ΄ το δισκοπότηρο την άχραντη στοργή μου

σαν το κρασί που άγιοι θα σε κερνούν εκεί

θα είμαι πάντα δίπλα σου, θα είσαι στην ψυχή μου,

αυτή η στοργή μου σαν ΄Αγιο Φως θα σε ακολουθεί.

Βασίλης Ανδρονίδης

Χρόνια πολλά παιδί μου

 

Χρόνια πολλά παιδί μου

η μητέρα σου

σαν σήμερα σ έφερα στη ζωή....

Ήρθες σαν φως, κάποιας αυγής

τ απόμακρο,

μετά από νύχτες ατελείωτες,

που σε κυοφορούσα

κι όταν κελαιδισμός χελιδονιού

με ξύπνησε,

απ του ονείρου το απατηλό,

εξέφυγα

και στοργικά στα μάτια

σε κοιτούσα.

Ήρθες παιδί μου στη ζωή

σαν σήμερα,

σε κάποιο τέλος χρόνου,

την πιο γλυκιά μου την κραυγή

οδύνης

είχα βγάλει.

Με την ανάσα μου βαριά,

που φίλιωσε με τον πόνο,

σ ανάστησα κι εσύ έκλαιγες

στη μητρική μου αγκάλη.

Βασίλης Ανδρονίδης