Ήρθες μες στην θολή νυχτιά,
σαν άγγελος στο πλευρό μου,
μ΄αγκάλιασες κι έδιωξες μακριά
τον αβάσταχτο καημό μου.
Σε κοίταξα με μάτια τρυφερά,
μετρούσα της πνοής σου το υφάδι,
μου μίλησες με λόγια φλογερά
κι έγινε για μένα φυλαχτό το πρώτο χάδι.
Η μοίρα θέλησε μαζί να πορευτούμε
του έρωτα να ζήσουμε την μπόρα,
την άνοιξη μαζί να τραγουδούμε,
με αγκαλιές λουλούδια λευκοφόρα.
Ευχή στέλνω και δέηση συνάμα,
νάρθεις κοντά μου με τα χέρια ανοιχτά,
γιατί πιστεύω πως θα γίνει κάποιο θάμα
και θα βρεθείς μεσ΄ στη δική μου αγκαλιά.
Αγγελικές φτερούγες απαλές
του παραδείσου χέρια,
ήρθανε και κουρνιάσανε
σαν νάταν περιστέρια.
Τα χείλη σου ω! Τα χείλη σου
του έρωτα θυμιατήρια!
Ο έρωτας είν΄η σμίλη σου
γλυκού κρασιού ποτήρια!
Θα σ' αγαπώ παντοτινά
βυζαντινό μου δείλι,
η αγάπη σου μοσχοβολιά
κι Ανάσταση τ΄Απρίλη.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ
