Μην φοβάσαι παιδί μου

Μη φοβάσαι και η κάθε σου πληγή

σα στάλα φεγγαριού θα χαθεί μέσα στο κύμα

εκεί στου βυθού τα ατέλειωτα βάθη

εκεί η ψυχή σου θα μάθει

πως εγώ σε οδηγώ στης ζωής σου το βήμα.

Μη φοβάσαι κι όταν το κύμα που πλάι σου θα φτάνει

ένα χέρι δυνατό θα σε κρατάει

θα σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά

μ΄ αγάπης θα σε ντύνει γιορτινή φορεσιά

κεντημένη με λουλούδια του Μάη,

φύλακας άγγελός σου θα είμαι πιστός

ακόμα κι αν φύγω κοντά σου θα μείνω

να μη φοβάσαι είμαι δίπλα σου εγώ

θα ταξιδεύω μαζί σου και με άγριο καιρό

της ψυχή σου κάθε πόνο να σβήνω.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ 

ΠΟΙΗΤΗΣ -ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

έλα και εσύ

 Έλα κι εσύ καρδιά μικρή με απόσπερνους αγγέλους

μέσα στο φως του φεγγαριού να σβήσεις τη φωτιά,

βάλε σε θηκάρι απόκρυφο την άκρη αυτού του βέλους,

να βαφτιστείς με αιώνιο φως για τελευταία φορά.

Κι άσε την παρούμα του αργαλειού να υφαίνει τις χαρές

με το άγιο φως θα πλέξει  μια όμορφη ζωή

θάναι το χρώμα ουρανί οι ανταύγειες πορφυρές 

κι  η θάλασσα θα υφανθεί με βότσαλα μαζί...

η μοίρα..

Σαν το κεριού την άμοιρη λαχτάρα,

 βγήκε Θεός που χάραξε νεκρούς,

το κάθε δάκρυ μια αφιλόξενη μια στάλα,

βάλθηκε να λιπάνει τους αγρούς. 

Καράβια ξεκινήσανε στου Απριλιού τη στράτα 

και γίνανε απάνεμες γοργόνες του χαμού, 

να διαφεντεύουνε λίγα λόγια της ξενιτιάς σταράτα 

πριν πάρουνε το δρόμο αλαργινού.

Κι ένα αστέρι σταμάτησε σε μια άκρη, 

να ψάχνει έλεος στο βάθος του ουρανού, 

πήγε κι αυτό στης γης όλα τα μάκρη, 

να ψάχνει μόνο του  αιτία γυρισμού...Β.Α.