κράτησα στα χέρια μου την ανάσα σου

Στις άκομψες ώρες μου ζητώ τη συντροφιά σου
αυτές, που μια ζωή στα χέρια μου κρατώ,
μα όταν μου μίλησες με τα χείλη τ΄ακριβά σου
τα χέρια μου σχημάτισαν καρδιά του σ΄αγαπώ.

Αυτή η ανάσα, που κρατώ τώρα στα δυο μου χέρια
είναι της χαμένης νιότης μου αστέρια λαμπερά,
είναι της άνοιξης βλαστοί αγάπης περιστέρια,
που με φιλιά κι αναπνοές χτίσανε μια φωλιά.

Ποτέ ανάσα δεν βάλθηκε να χτίσει κάποιο κάστρο,
σε δύο χέρια, που ικέτευαν αγάπης μια πνοή,
μα κάποιο της μοίρας απόμακρο και της αγάπης άστρο,
βάλθηκε στα χέρια μου να ζήσει με σιωπή.

Κι έγιναν τα χέρια μου ευχή και λυτρωμού ένα χάδι,
γιατί αξιώθηκαν να δεχτούν αγάπη αληθινή,
που έγινε χρυσοκέντητο βυζαντινό σημάδι
και στόλισε τα δάχτυλα μ΄ελπίδα παντοτινή.

Αυτή η ανάσα μ΄αγκάλιασε, μ΄αυτή θα αγναντεύω
τη μοίρα, που θυμήθηκε πως ζω κάπου εδώ,
θα ΄ναι του ουρανού ένα μήνυμα όταν θα σε γυρεύω,
που θα μου δείχνει σε ποια ξαστεριά θα ψάξω να σε βρω.

Βασίλης Ανδρονίδης

μέλος της F.P.F.