Επιτάφιος ο θρήνος μιας μάνας

Έφυγες γιε μου σε πόλεμο σε μυστική μιαν ώρα

και πήγες ταξίδι μακρινό με δίχως γυρισμό,

ατέλειωτη είναι σπλάχνο μου η ερημιά μου τώρα

και ψάχνω σε κάθε δωμάτιο μάταια να σε δω.

Το σπίτι μας έμεινε κλειστό κι έτσι πάντα θα μένει

και κάθε διαβάτης θα το κοιτά με δάκρυα στη ματιά

ως και σ΄αυτή τη στέγη μας στα πένθιμα ντυμένη,

το κάθε πουλί περαστικό δεν θα κουρνιάζει πια.

Μοσχοβολάει πασχαλιές το σπίτι μας καλέ μου

σαν Άγιος Επιτάφιος, Μεγάλης Παρασκευής,

όπου κι αν είσαι εκεί ψηλά έλα και ζήτησέ μου

ν΄ακούσω όλα τα όνειρα, που δεν πρόλαβες να μου πεις.

Όμως αγόρι μου γλυκό στα άχαρα βραδινά μου

έλα και μπες στο σπίτι μας λίγο να κοιμηθείς

μακάρι να στερέψουνε τα δάκρυα στη ματιά μου

μη και τα δεις στα μάτια μου κι άδικα πληγωθείς.

Είσαι ο δικός μου ήρωας ,του δρόμου μου διαβάτης,

που στέκεται σιωπηλός και βλέπει κατά δω,

ο ίσκιος σου παλικάρι μου στις νύχτες μου προστάτης,

να με φωνάξει με τ΄όνομα, να έβγω να σε δω.

Κι αν ξέχασες αγόρι μου να πεις το όνομά μου

γιατί σου το εστέρησε του Άδη το νερό,

πες μου το λιανοτράγουδο που έλεγες κοντά μου

θα καταλάβω πως είσαι εσύ και θάρθω να σε βρω.

Πιες απ΄ το δισκοπότηρο την άχραντη στοργή μου

σαν το κρασί που άγιοι θα σε κερνούν εκεί

θα είμαι πάντα δίπλα σου, θα είσαι στην ψυχή μου,

αυτή η στοργή μου σαν ΄Αγιο Φως θα σε ακολουθεί.

Βασίλης Ανδρονίδης