ραγισμένη καρδιά

Μου είπες σε συμφορές αβάσταχτες ολημερίς ζυγώνω,

γίνε εσύ κουράγιο μου και πες μου πως είσαι εδώ,

ένα σταυρό ασήκωτο στους ώμους μου σηκώνω

και δεν βρίσκω χρόνο αγάπη μου να πω το σ΄αγαπώ.

Στην ανηφόρα, που τραβώ έλα κοντά μου τώρα,

τη ραγισμένη μου καρδιά, να δεις πόσο πονά,

στην αγκαλιά σου έρχομαι , ευλογημένη η ώρα

και τότε κάθε καρφί του Γολγοθά με οίκτο με κοιτά.

Ραγίζει κάθε στιγμή αγάπη η καρδιά μου

και η μόνη μου παρηγοριά, που με βοηθά να ζω,

είναι όταν ευλαβικά γέρνεις στην αγκαλιά μου

και όταν αφήνω το σταυρό και σε γλυκοφιλώ.

Η θύμησή σου πρόναος και άσπρο αγιοκέρι,

γεμίζει την καρδούλα μου με βάλσαμο καρδιάς,

με ύμνους ,λιβάνι εκκλησιάς, με γέννησης αστέρι

και θάβω τα κομμάτια μου σε λάκκο λησμονιάς.

Μόνο εσύ αγάπη μου μπορείς, να με γιατρέψεις

και τα κομμάτια της καρδιάς, που με πονούν πολύ,

με την γλυκιά σου την πνοή έλα να τα μαζέψεις,

να θυμηθούν πως κάποτε ποθούσαν τη ζωή.

Και σαν ακούσω την απαλή γλυκόλαλη φωνή σου,

κάθε πληγή, που με πονά θα κλείσει στη στιγμή

κι όταν θα ΄ρθεις στο πλάι μου και θα σου πω κοιμήσου

το στήθος μου, που λάτρεψες θα σου ζητάει φιλί.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης

κράτησα στα χέρια μου την ανάσα σου

Στις άκομψες ώρες μου ζητώ τη συντροφιά σου
αυτές, που μια ζωή στα χέρια μου κρατώ,
μα όταν μου μίλησες με τα χείλη τ΄ακριβά σου
τα χέρια μου σχημάτισαν καρδιά του σ΄αγαπώ.

Αυτή η ανάσα, που κρατώ τώρα στα δυο μου χέρια
είναι της χαμένης νιότης μου αστέρια λαμπερά,
είναι της άνοιξης βλαστοί αγάπης περιστέρια,
που με φιλιά κι αναπνοές χτίσανε μια φωλιά.

Ποτέ ανάσα δεν βάλθηκε να χτίσει κάποιο κάστρο,
σε δύο χέρια, που ικέτευαν αγάπης μια πνοή,
μα κάποιο της μοίρας απόμακρο και της αγάπης άστρο,
βάλθηκε στα χέρια μου να ζήσει με σιωπή.

Κι έγιναν τα χέρια μου ευχή και λυτρωμού ένα χάδι,
γιατί αξιώθηκαν να δεχτούν αγάπη αληθινή,
που έγινε χρυσοκέντητο βυζαντινό σημάδι
και στόλισε τα δάχτυλα μ΄ελπίδα παντοτινή.

Αυτή η ανάσα μ΄αγκάλιασε, μ΄αυτή θα αγναντεύω
τη μοίρα, που θυμήθηκε πως ζω κάπου εδώ,
θα ΄ναι του ουρανού ένα μήνυμα όταν θα σε γυρεύω,
που θα μου δείχνει σε ποια ξαστεριά θα ψάξω να σε βρω.

Βασίλης Ανδρονίδης

μέλος της F.P.F.

ξαφνική συνάντηση

Διάλεξα ένα κροκάτο πρωινό μόνος να περπατήσω

και κάποια βήματα άθελα με πήγαν σε στροφή

ήταν μοιραίο αγάπη μου εκεί, να συναντήσω

την όμορφη σου ανθόπλαστη και τρυφερή μορφή.

Ξαφνικά ένας αγέρας έρωτα επάνω μου είχε φυσήσει,

το φως του ήλιου βοήθησε τα μάτια σου, να δω ,

αυτά που μ΄έκαναν τον έρωτα μέσα μου ,να ξυπνήσει

 σε δύο λόγια ν΄αρκεστώ <<ψυχή μου  σ΄αγαπώ!>>.

Τα μάτια μου μετέωρα στην ξαφνική ματιά σου

και τα κορμιά μας ολόισια βαδίζαν αντικριστά,

με μια αρμονία μαγική ο χτύπος της καρδιάς σου,

συνταίριαζε με τα θέλω μου έτσι στα ξαφνικά.

Τ΄αστέρια τα ύστερα μας κοίταζαν και ταπεινά μεριάζαν,

καθώς τα χέρια σου έπιανα ,που πόθαγαν αγκαλιά

και τα πουλιά ανήσυχα στο πλάι μας τρομάζαν

καθώς ακούγαν το σκίρτημα, που ΄βγαζε η καρδιά.

Ξαφνικά ήρθες αγάπη μου, ήτανε η στιγμή μας

και προσπαθώ με της καρδιάς τη μαγική ορμή,

να στείλω παντού ένα μήνυμα, που φώλιασε στο κορμί μας

πως η ζωή μας ξανάρχισε πάλι απ΄την αρχή.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης

μέλος της F.P.F.