Ο πόνος του πολέμου

Σκοτείνιασαν μουντοί πετούν οι γερανοί,

πάνω από μια πολιτεία, που κοιμάται,

κι άξαφνα ακούει απ΄το σύμπαν μια φωνή,

που κάνει κάθε ψυχή να τρέμει, να φοβάται.

Άραγε θα σβηστεί αυτή φωτιά η δολερή;

Τυφλοί τρέχουν μέσα στη νύχτα να προφτάσουν,

χάθηκε ‘όμως η ελπίδα και ήρθε θλίψη σκοτεινή,

πλάνες ματιές χωρίς να ξέρουν, πού θα φτάσουν.

Όλοι μονόχνωτοι μετανιωμένοι και σκυφτοί,

σύγκορμη η ανάσα προσδοκά  μια τελευταία κρίση,

τα νιάτα φεύγουν κι η χαρά μένει μισή

κι αυτή κοιμάται και θ΄αργήσει να ξυπνήσει.

Άραγε θα προσμένουν κάποια ευχούλα να τους πω;

Μια γνώμη άβουλη, κακοτυχιά μιας νιότης;

σαν τη δική μας, που θα σβηστεί χωρίς σκοπό,

γιατί ακόμη δεν βρήκε τον σκοπό της;

Ας μάθουμε τον πόνο να ζούμε τον στερνό

κι εσύ ζωή μάθε τον ίδιο πόνο να αλέθεις,

με χούφτες λίγες σταγόνες με  νερό,

θα χορεψουμε μαζί με το τρελό κρασί της μέθης.

Αυτή είναι η μοίρα σου άνθρωπε αχ! αυτή

που φτιάχνεις και ξεφτιάχνεις και ξαναλέθεις

εσύ που γνέθεις και ξεγνέθεις τη ζωή,

και πάντα χάνεσαι με το τρελό κρασί της μέθης.

 Μαγική νύχτα και σήμερα μια ανοιξιάτικη μυρωδιά κάνει προσπάθεια να ομορφύνει τη ζωή μας....

Μα είναι Φλεβάρης ακόμη και το δισάκι της αγάπης κρέμεται σε κάποιο κλαδί πευκου που μοιρολογεί....

Κι όταν η Μ.Τρίτη φτάνει κι η Ανάσταση αργήσει να φανεί θέλω να πας σε ποταμού μια κοίτη με συντροφιά εκεί παντοτινή το λύκο,τον αητό και τον πετρίτη...και στης Καβάλας τα ωραία μέρη με βότσαλα θα γράψω ιερά μια ιστορία με αστέρια λαμπερά , που χάθηκαν στου ανέμου το λημέρι......

Και απ το νερό που σφάλισε μια κρήνη νομίζοντας πως έχει αθάνατο νερό, μόνο πικρές σταλαγματιές θ αφήνει, στην Πάρο, στην Τζιά και Αμοργό και βότσαλο μικρό στη Σαντορίνη...

Και στης Καβάλας τα ωραία μέρη.....με βότσαλα θα γράψω ιερά........το όνομα σου σε απάνεμη αμμουδιά........κρυμμένη στου αγέρα το λημέρι......

Μην φοβάσαι παιδί μου

Μη φοβάσαι και η κάθε σου πληγή

σα στάλα φεγγαριού θα χαθεί μέσα στο κύμα

εκεί στου βυθού τα ατέλειωτα βάθη

εκεί η ψυχή σου θα μάθει

πως εγώ σε οδηγώ στης ζωής σου το βήμα.

Μη φοβάσαι κι όταν το κύμα που πλάι σου θα φτάνει

ένα χέρι δυνατό θα σε κρατάει

θα σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά

μ΄ αγάπης θα σε ντύνει γιορτινή φορεσιά

κεντημένη με λουλούδια του Μάη,

φύλακας άγγελός σου θα είμαι πιστός

ακόμα κι αν φύγω κοντά σου θα μείνω

να μη φοβάσαι είμαι δίπλα σου εγώ

θα ταξιδεύω μαζί σου και με άγριο καιρό

της ψυχή σου κάθε πόνο να σβήνω.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ 

ΠΟΙΗΤΗΣ -ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

έλα και εσύ

 Έλα κι εσύ καρδιά μικρή με απόσπερνους αγγέλους

μέσα στο φως του φεγγαριού να σβήσεις τη φωτιά,

βάλε σε θηκάρι απόκρυφο την άκρη αυτού του βέλους,

να βαφτιστείς με αιώνιο φως για τελευταία φορά.

Κι άσε την παρούμα του αργαλειού να υφαίνει τις χαρές

με το άγιο φως θα πλέξει  μια όμορφη ζωή

θάναι το χρώμα ουρανί οι ανταύγειες πορφυρές 

κι  η θάλασσα θα υφανθεί με βότσαλα μαζί...

η μοίρα..

Σαν το κεριού την άμοιρη λαχτάρα,

 βγήκε Θεός που χάραξε νεκρούς,

το κάθε δάκρυ μια αφιλόξενη μια στάλα,

βάλθηκε να λιπάνει τους αγρούς. 

Καράβια ξεκινήσανε στου Απριλιού τη στράτα 

και γίνανε απάνεμες γοργόνες του χαμού, 

να διαφεντεύουνε λίγα λόγια της ξενιτιάς σταράτα 

πριν πάρουνε το δρόμο αλαργινού.

Κι ένα αστέρι σταμάτησε σε μια άκρη, 

να ψάχνει έλεος στο βάθος του ουρανού, 

πήγε κι αυτό στης γης όλα τα μάκρη, 

να ψάχνει μόνο του  αιτία γυρισμού...Β.Α.

επιτάφιος….. γιε μου! (Αφιέρωμα στον Αλκη)

Έφυγες γιε μου σε άγνωστη και μυστική μιαν ώρα

για ένα ταξίδι ατέλειωτο με δίχως γυρισμό,

ατέλειωτη είναι σπλάχνο μου η ερημιά μου τώρα

και ψάχνω σε κάθε δωμάτιο άδικα να σε δω.

Το σπίτι μας έμεινε κλειστό κι έτσι πάντα θα μένει

και κάθε διαβάτης  θα κοιτά με δάκρυα στη ματιά

ως και αυτή η στέγη μας στα πένθιμα ντυμένη

 κάθε πουλί περαστικό δεν θα κουρνιάζει πια.

Μοσχοβολάει από γιασεμιά το σπίτι μας καλέ μου

σαν Άγιος Επιτάφιος, Μεγάλης Παρασκευής,

όπου κι αν είσαι εκεί ψηλά έλα και ζητησέ μου

να συνεχίσω τα όνειρα, που δεν πρόλαβες να μου πεις.

Όμως αγόρι μου γλυκό στα άχαρα βραδινά μας

έλα και μπες στο σπίτι μας λίγο να κοιμηθείς

κι ας στερέψουν τα δάκρυα στην κρύα τη ματιά μας

μη και τα δεις στα μάτια μας κι άδικα πληγωθείς.

Ας είσαι ο καθημερινός του δρόμου μας διαβάτης,

που στέκεται σιωπηλός και βλέπει κατά δω,

ο ίσκιος σου παλικάρι μου σαν νύχτας επιστάτης,

να με φωνάζει με τ΄όνομα, να έβγω να σε δω.

Πιες απ΄ το δισκοπότηρο το άχραντο κρασί σου

αυτό, που άγιοι στον  παράδεισο θα σε κερνούν πολλοί

και μη σκιαχτείς απ΄το άπειρο, το μαύρο αντικρύ σου,

γιατί η στοργή μας ΄Αγιο Φως εσένα ακολουθεί...Β.Α.

Ας είναι ελαφρύ σκέπασμα το χώμα της Βεροιώτικης γης

η Ιθάκη μου.........

 

Τραγουδώντας φτάνω σε μια άλλη Ιθάκη, αυτή με το ακρογιάλι της και την ανάσα της, σαν άλλη ιέρεια του έρωτα. 

Τα διάβηκα όλα τα σύνορα και αφού πέρασα από του χάρου το μετερίζι σελώνω άλογα και πάω παραπέρα. 

Γύρισα γιαλούς και πάλεψα με θεούς και ανθρώπους και οι τρανοί θεοί που γνώρισα στα λιανοταξίδια μου δεν ήταν παρά ίσκιος και καπνός. 

Κι έτσι πορεύτηκα με θεούς που δεν μου ταίριαζαν και ψάχνοντας βρήκα μια αγκαλιά καλοσύνης, τη δική σου. Κακομοιριασμένη η μοίρα μου βλέποντας τη περηφάνεια μου ,έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα δυο της γόνατα, πικραμένη που την νίκησα κι έμεινε έτσι σαν μωρό στην κοιλιά της μάνας του. ¨Εφτασα στην Ιθάκη μου!  στο ακρογιάλι που θα  συνεχίσω να υπάρχω ως κάτι άλλο. Να γίνω άνθος ξεκορφισμένο και να παλεύω την ματαιότητα της ζωής αφού δεν μπόρεσα να φτιάξω μια δική μου Ιθάκη, γιατί η πραγματική με γέλασε.....Β.Α..

Η προσμονή

Τίποτε άλλο δεν ποθώ, να έρθει να με πάρει,

μόνο να δω λευκό πανί στο κύμα το γλαυκό,

ένα καράβι του Νοτιά ,για μένα να σαλπάρει

και στ΄άλμπουρα η ρότα του να γράφει σ΄αγαπώ.

Να είναι η ρότα σου αυτή μιας προσμονής λιμάνι,

με καπετάνιο εσένανε και ναύτη τη  ζωή,

στην προκυμαία εγώ όρθιος, του λιμανιού αλάνι,

θα βλέπω προς τον ορίζοντα καράβι μη και φανεί.

Η πεθυμιά πια θέριεψε ποθεί να ταξιδέψει 

κι όλα τα πλοία έδεσαν κι αφήσανε γραμμή,

ο 'Αι Νικόλας θα ευλογεί το κύμα μη θεριέψει

ακούγοντας την προσευχή, που έκανες εσύ.

Πάλι αυτή η προσμονή γλυκιά και όλο χάρη,

θα αγκαλιάσει αμμουδιές, κονάκια όπου βρει,

από ήρεμα νερά αγάπη μου γοργόνα θα σε πάρει,

με τρεχαντήρι τρικάταρτο, που  κυβερνάς εσύ.

Όμως μη κλάψεις αγάπη μου αν δεν μπορείς να φύγεις

κι αν η προσμονή συνεχιστεί, να μένει στην ψυχή,

πάλι θα έρθουνε καιροί, που μέσα σου θ΄ανοίγεις

δρόμους, για μένα διάπλατους πάλι απ΄την αρχή....Β.Α.

Έλα καρδιά

Έλα κι εσύ καρδιά μικρή με απόσπερνους αγγέλους

μέσα στο φως του φεγγαριού να σβήσεις τη φωτιά,

βάλε σε θηκάρι απόκρυφο την άκρη αυτού του βέλους,

να βαφτιστείς με αιώνιο φως για τελευταία φορά.

Κι άσε την παρούμα του αργαλειού να υφαίνει τις χαρές

με το άγιο φως να πλέξει  μια όμορφη ζωή

θάναι το χρώμα ουρανί οι ανταύγειες πορφυρές 

κι  η θάλασσα θα υφανθεί με βότσαλα μαζί....Β.Α.