Σαν το κεριού την άμοιρη λαχτάρα,
βγήκε Θεός που χάραξε νεκρούς,
το κάθε δάκρυ μια αφιλόξενη μια στάλα,
βάλθηκε να λιπάνει τους αγρούς.
Καράβια ξεκινήσανε στου Απριλιού τη στράτα
και γίνανε απάνεμες γοργόνες του χαμού,
να διαφεντεύουνε λίγα λόγια της ξενιτιάς σταράτα
πριν πάρουνε το δρόμο αλαργινού.
Κι ένα αστέρι σταμάτησε σε μια άκρη,
να ψάχνει έλεος στο βάθος του ουρανού,
πήγε κι αυτό στης γης όλα τα μάκρη,
να ψάχνει μόνο του αιτία γυρισμού...Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου