Ο πόνος του πολέμου

Σκοτείνιασαν μουντοί πετούν οι γερανοί,

πάνω από μια πολιτεία, που κοιμάται,

κι άξαφνα ακούει απ΄το σύμπαν μια φωνή,

που κάνει κάθε ψυχή να τρέμει, να φοβάται.

Άραγε θα σβηστεί αυτή φωτιά η δολερή;

Τυφλοί τρέχουν μέσα στη νύχτα να προφτάσουν,

χάθηκε ‘όμως η ελπίδα και ήρθε θλίψη σκοτεινή,

πλάνες ματιές χωρίς να ξέρουν, πού θα φτάσουν.

Όλοι μονόχνωτοι μετανιωμένοι και σκυφτοί,

σύγκορμη η ανάσα προσδοκά  μια τελευταία κρίση,

τα νιάτα φεύγουν κι η χαρά μένει μισή

κι αυτή κοιμάται και θ΄αργήσει να ξυπνήσει.

Άραγε θα προσμένουν κάποια ευχούλα να τους πω;

Μια γνώμη άβουλη, κακοτυχιά μιας νιότης;

σαν τη δική μας, που θα σβηστεί χωρίς σκοπό,

γιατί ακόμη δεν βρήκε τον σκοπό της;

Ας μάθουμε τον πόνο να ζούμε τον στερνό

κι εσύ ζωή μάθε τον ίδιο πόνο να αλέθεις,

με χούφτες λίγες σταγόνες με  νερό,

θα χορεψουμε μαζί με το τρελό κρασί της μέθης.

Αυτή είναι η μοίρα σου άνθρωπε αχ! αυτή

που φτιάχνεις και ξεφτιάχνεις και ξαναλέθεις

εσύ που γνέθεις και ξεγνέθεις τη ζωή,

και πάντα χάνεσαι με το τρελό κρασί της μέθης.

 Μαγική νύχτα και σήμερα μια ανοιξιάτικη μυρωδιά κάνει προσπάθεια να ομορφύνει τη ζωή μας....

Μα είναι Φλεβάρης ακόμη και το δισάκι της αγάπης κρέμεται σε κάποιο κλαδί πευκου που μοιρολογεί....

Κι όταν η Μ.Τρίτη φτάνει κι η Ανάσταση αργήσει να φανεί θέλω να πας σε ποταμού μια κοίτη με συντροφιά εκεί παντοτινή το λύκο,τον αητό και τον πετρίτη...και στης Καβάλας τα ωραία μέρη με βότσαλα θα γράψω ιερά μια ιστορία με αστέρια λαμπερά , που χάθηκαν στου ανέμου το λημέρι......

Και απ το νερό που σφάλισε μια κρήνη νομίζοντας πως έχει αθάνατο νερό, μόνο πικρές σταλαγματιές θ αφήνει, στην Πάρο, στην Τζιά και Αμοργό και βότσαλο μικρό στη Σαντορίνη...

Και στης Καβάλας τα ωραία μέρη.....με βότσαλα θα γράψω ιερά........το όνομα σου σε απάνεμη αμμουδιά........κρυμμένη στου αγέρα το λημέρι......