ήρθες σαν ανοιξη

 

Ήρθες μες στην θολή νυχτιά, 

σαν άγγελος στο πλευρό μου, 

μ΄αγκάλιασες κι έδιωξες μακριά

τον αβάσταχτο καημό μου.

Σε κοίταξα με μάτια τρυφερά, 

μετρούσα της πνοής σου το υφάδι, 

μου μίλησες με λόγια φλογερά

 κι έγινε για μένα φυλαχτό το πρώτο χάδι.

Η μοίρα θέλησε μαζί να πορευτούμε

του έρωτα να ζήσουμε την μπόρα,

την άνοιξη μαζί να τραγουδούμε,

με αγκαλιές λουλούδια λευκοφόρα.

Ευχή στέλνω και δέηση συνάμα,

νάρθεις κοντά μου με τα χέρια ανοιχτά,

γιατί πιστεύω πως θα γίνει κάποιο θάμα

 και θα βρεθείς μεσ΄ στη δική μου αγκαλιά.

Αγγελικές φτερούγες απαλές 

του παραδείσου χέρια, 

ήρθανε και κουρνιάσανε

σαν νάταν περιστέρια.

Τα χείλη σου ω! Τα χείλη σου

του έρωτα θυμιατήρια!

Ο έρωτας είν΄η σμίλη σου

γλυκού κρασιού ποτήρια!

Θα σ' αγαπώ παντοτινά 

βυζαντινό μου δείλι,

η αγάπη σου  μοσχοβολιά

κι Ανάσταση τ΄Απρίλη.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ 

ΠΟΙΗΤΗΣ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

Ο πόνος του πολέμου

Σκοτείνιασαν μουντοί πετούν οι γερανοί,

πάνω από μια πολιτεία, που κοιμάται,

κι άξαφνα ακούει απ΄το σύμπαν μια φωνή,

που κάνει κάθε ψυχή να τρέμει, να φοβάται.

Άραγε θα σβηστεί αυτή φωτιά η δολερή;

Τυφλοί τρέχουν μέσα στη νύχτα να προφτάσουν,

χάθηκε ‘όμως η ελπίδα και ήρθε θλίψη σκοτεινή,

πλάνες ματιές χωρίς να ξέρουν, πού θα φτάσουν.

Όλοι μονόχνωτοι μετανιωμένοι και σκυφτοί,

σύγκορμη η ανάσα προσδοκά  μια τελευταία κρίση,

τα νιάτα φεύγουν κι η χαρά μένει μισή

κι αυτή κοιμάται και θ΄αργήσει να ξυπνήσει.

Άραγε θα προσμένουν κάποια ευχούλα να τους πω;

Μια γνώμη άβουλη, κακοτυχιά μιας νιότης;

σαν τη δική μας, που θα σβηστεί χωρίς σκοπό,

γιατί ακόμη δεν βρήκε τον σκοπό της;

Ας μάθουμε τον πόνο να ζούμε τον στερνό

κι εσύ ζωή μάθε τον ίδιο πόνο να αλέθεις,

με χούφτες λίγες σταγόνες με  νερό,

θα χορεψουμε μαζί με το τρελό κρασί της μέθης.

Αυτή είναι η μοίρα σου άνθρωπε αχ! αυτή

που φτιάχνεις και ξεφτιάχνεις και ξαναλέθεις

εσύ που γνέθεις και ξεγνέθεις τη ζωή,

και πάντα χάνεσαι με το τρελό κρασί της μέθης.