ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μαρτιού ώρα γεννήθηκες μια περασμένη μέρα

το πρώτο σου κλάμα έμοιαζε τραγούδι παιδικό

περήφανη σε κοίταζε στα μάτια σου η μητέρα

με δάκρυ χαράς καθαρότατο ζαφείρι αληθινό.

Ως και οι ταξιδευτές της άνοιξης τα μαύρα χελιδόνια

αλλάξανε φορέματα και ντύθηκαν στα λευκά,

με γλυκοκελαϊδίσματα πατώντας σ΄ακροκλώνια

σου λένε  πετώντας χαρούμενα κι αυτά χρόνια πολλά.

Οι κήποι όλοι φορέσανε της άνοιξης σαλβάρι,

μικρά αγριολούλουδα με μίσχους ευωδιαστούς

σχημάτισαν με χρώματά και με περίσσια χάρη

ευχές μ΄αδέξιες πινελιές σε κάμπους και αγρούς.

Ακόμα και τ΄άσπρα σύγνεφα οι άτακτοι διαβάτες,

σταμάτησαν τον άστατο και άκομψο χορό,

με τη λευκή τους ομορφιά του θόλου επιστάτες

γράψαν για σένανε ευχές ψηλά στον ουρανό.

Μέρα χαράς ας μείνει αυτή,  ευλογημένη η ώρα,

που όλα και όλοι σου εύχονται τα χρόνια τους πολλά,

όλες οι θλίψεις να γίνουνε περαστική μια μπόρα

και όλες οι λύπες οι πικρές μια μητρική αγκαλιά.

Βασίλης Ανδρονίδης

Επιτάφιος ο θρήνος μιας μάνας

Έφυγες γιε μου σε πόλεμο σε μυστική μιαν ώρα

και πήγες ταξίδι μακρινό με δίχως γυρισμό,

ατέλειωτη είναι σπλάχνο μου η ερημιά μου τώρα

και ψάχνω σε κάθε δωμάτιο μάταια να σε δω.

Το σπίτι μας έμεινε κλειστό κι έτσι πάντα θα μένει

και κάθε διαβάτης θα το κοιτά με δάκρυα στη ματιά

ως και σ΄αυτή τη στέγη μας στα πένθιμα ντυμένη,

το κάθε πουλί περαστικό δεν θα κουρνιάζει πια.

Μοσχοβολάει πασχαλιές το σπίτι μας καλέ μου

σαν Άγιος Επιτάφιος, Μεγάλης Παρασκευής,

όπου κι αν είσαι εκεί ψηλά έλα και ζήτησέ μου

ν΄ακούσω όλα τα όνειρα, που δεν πρόλαβες να μου πεις.

Όμως αγόρι μου γλυκό στα άχαρα βραδινά μου

έλα και μπες στο σπίτι μας λίγο να κοιμηθείς

μακάρι να στερέψουνε τα δάκρυα στη ματιά μου

μη και τα δεις στα μάτια μου κι άδικα πληγωθείς.

Είσαι ο δικός μου ήρωας ,του δρόμου μου διαβάτης,

που στέκεται σιωπηλός και βλέπει κατά δω,

ο ίσκιος σου παλικάρι μου στις νύχτες μου προστάτης,

να με φωνάξει με τ΄όνομα, να έβγω να σε δω.

Κι αν ξέχασες αγόρι μου να πεις το όνομά μου

γιατί σου το εστέρησε του Άδη το νερό,

πες μου το λιανοτράγουδο που έλεγες κοντά μου

θα καταλάβω πως είσαι εσύ και θάρθω να σε βρω.

Πιες απ΄ το δισκοπότηρο την άχραντη στοργή μου

σαν το κρασί που άγιοι θα σε κερνούν εκεί

θα είμαι πάντα δίπλα σου, θα είσαι στην ψυχή μου,

αυτή η στοργή μου σαν ΄Αγιο Φως θα σε ακολουθεί.

Βασίλης Ανδρονίδης

Χρόνια πολλά παιδί μου

 

Χρόνια πολλά παιδί μου

η μητέρα σου

σαν σήμερα σ έφερα στη ζωή....

Ήρθες σαν φως, κάποιας αυγής

τ απόμακρο,

μετά από νύχτες ατελείωτες,

που σε κυοφορούσα

κι όταν κελαιδισμός χελιδονιού

με ξύπνησε,

απ του ονείρου το απατηλό,

εξέφυγα

και στοργικά στα μάτια

σε κοιτούσα.

Ήρθες παιδί μου στη ζωή

σαν σήμερα,

σε κάποιο τέλος χρόνου,

την πιο γλυκιά μου την κραυγή

οδύνης

είχα βγάλει.

Με την ανάσα μου βαριά,

που φίλιωσε με τον πόνο,

σ ανάστησα κι εσύ έκλαιγες

στη μητρική μου αγκάλη.

Βασίλης Ανδρονίδης

ήρθες σαν ανοιξη

 

Ήρθες μες στην θολή νυχτιά, 

σαν άγγελος στο πλευρό μου, 

μ΄αγκάλιασες κι έδιωξες μακριά

τον αβάσταχτο καημό μου.

Σε κοίταξα με μάτια τρυφερά, 

μετρούσα της πνοής σου το υφάδι, 

μου μίλησες με λόγια φλογερά

 κι έγινε για μένα φυλαχτό το πρώτο χάδι.

Η μοίρα θέλησε μαζί να πορευτούμε

του έρωτα να ζήσουμε την μπόρα,

την άνοιξη μαζί να τραγουδούμε,

με αγκαλιές λουλούδια λευκοφόρα.

Ευχή στέλνω και δέηση συνάμα,

νάρθεις κοντά μου με τα χέρια ανοιχτά,

γιατί πιστεύω πως θα γίνει κάποιο θάμα

 και θα βρεθείς μεσ΄ στη δική μου αγκαλιά.

Αγγελικές φτερούγες απαλές 

του παραδείσου χέρια, 

ήρθανε και κουρνιάσανε

σαν νάταν περιστέρια.

Τα χείλη σου ω! Τα χείλη σου

του έρωτα θυμιατήρια!

Ο έρωτας είν΄η σμίλη σου

γλυκού κρασιού ποτήρια!

Θα σ' αγαπώ παντοτινά 

βυζαντινό μου δείλι,

η αγάπη σου  μοσχοβολιά

κι Ανάσταση τ΄Απρίλη.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ 

ΠΟΙΗΤΗΣ- ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ