Το καστρο της καρδιάς

 Μακάρι οι ρούγες να μυρίζουν ανθόκλαρα με γιασεμιά,  να μοσχοβολάει το σταρένιο ψωμί σε κάθε σπίτι, οι αυλές να λάμπουν από πάστρα και κατάλευκο ασβέστη και οι βαμμένες γλάστρες σε χρώματα του γαλάζιου και του κόκκινου να συμπαραστέκονται στην αισθητική της χρυσοχέρας νοικοκυράς.

Κι ας βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά το κάστρο, η καρδιά ας παραμερίζει τα δαφνόφυλλα, που ξεφυτρώνουν από αναπάντεχες ρίζες.

Κι αυτό το κάστρο γιατί να υπάρχει; ίσως γιατί μετά από τα χαλάσματα

βρίσκεται γκρεμός και εκτός από ακρολίθαρα μπορεί να πέσουν στον γκρεμό  αδιάφοροι

και αμέριμνοι διαβάτες, που πηγαίνουν να διαβάσουν εκεί κάποια παλιά ιστορία.

Κάπου δίπλα υπάρχουν και νερά, που ξεπηδάνε, μονότονα και ξαφνικά ακούγεται χαλικισμός,

σαν να θέλουν αυτά τα νερά από το πουθενά να γκρεμίσουν ό,τι χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα από σκλάβους. 

Αρχίζεις κάποιες φορές να συλλογάσαι την αποσύνθεση αυτού του κάστρου και τελειώνοντας την περιπλάνησή σου το βλέπεις μ΄αγκάθια στεφανωμένο και με μικρές νεφέλες καταστροφής.

Ο ποιητής δεν έχει κανένα έργο, που να θέλει να το φτιάξει, δεν γνωρίζει έβδομη μέρα, να ξεκουραστεί, κανένα κάστρο δεν μπορεί να φτιάξει με τα χέρια του, κανένα έργο του δεν είναι αυτό, που θα ήθελε να φτιάξει.  Κανένα έργο χειρών και ψυχής ανθρώπου δεν μπορεί να προσεγγίσει άνθρωπο, γιατί η ομορφιά όπως και ο έρωτας είναι ατομικό κοίταγμα, μοναδικό, αυτόφωτο,  δεν είναι φορεσιά να την φορέσεις, είναι σαν το κάστρο, που οι σκλάβοι δεν γνωρίζουν από πριν το σχέδιο του και το βλέπουν μόλις βάλουν και την τελευταία του πέτρα....

Βασίλης Ανδρονίδης 

ραγισμένη καρδιά

Μου είπες σε συμφορές αβάσταχτες ολημερίς ζυγώνω,

γίνε εσύ κουράγιο μου και πες μου πως είσαι εδώ,

ένα σταυρό ασήκωτο στους ώμους μου σηκώνω

και δεν βρίσκω χρόνο αγάπη μου να πω το σ΄αγαπώ.

Στην ανηφόρα, που τραβώ έλα κοντά μου τώρα,

τη ραγισμένη μου καρδιά, να δεις πόσο πονά,

στην αγκαλιά σου έρχομαι , ευλογημένη η ώρα

και τότε κάθε καρφί του Γολγοθά με οίκτο με κοιτά.

Ραγίζει κάθε στιγμή αγάπη η καρδιά μου

και η μόνη μου παρηγοριά, που με βοηθά να ζω,

είναι όταν ευλαβικά γέρνεις στην αγκαλιά μου

και όταν αφήνω το σταυρό και σε γλυκοφιλώ.

Η θύμησή σου πρόναος και άσπρο αγιοκέρι,

γεμίζει την καρδούλα μου με βάλσαμο καρδιάς,

με ύμνους ,λιβάνι εκκλησιάς, με γέννησης αστέρι

και θάβω τα κομμάτια μου σε λάκκο λησμονιάς.

Μόνο εσύ αγάπη μου μπορείς, να με γιατρέψεις

και τα κομμάτια της καρδιάς, που με πονούν πολύ,

με την γλυκιά σου την πνοή έλα να τα μαζέψεις,

να θυμηθούν πως κάποτε ποθούσαν τη ζωή.

Και σαν ακούσω την απαλή γλυκόλαλη φωνή σου,

κάθε πληγή, που με πονά θα κλείσει στη στιγμή

κι όταν θα ΄ρθεις στο πλάι μου και θα σου πω κοιμήσου

το στήθος μου, που λάτρεψες θα σου ζητάει φιλί.

Βασίλης Ανδρονίδης

Λογοτέχνης